Waarom trainen zonder fiets nooit zinloos is

Er komt altijd een moment in het leven van een fietser dat de pedalen beginnen te slippen. Een blessure, een operatie, een zakenreis of een simpele familievakantie in een fietsvrij gebied. Dan zien we onze benen, ooit zo hard als vers hout, een beetje verlichting verliezen en ons moreel keldert met het hoogteverschil. We zeggen tegen onszelf dat alles naar de knoppen gaat, dat de trainingsuren verdampen met de snelheid van een mislukte sprint. En dan proberen we, in een vlaag van goede wil, een paar push-ups, een onhandige plank, twee flessen water als halters... voordat we onszelf afvragen: "Is het echt nuttig?Het antwoord is, verrassend genoeg, ja. En zelfs meer dan je zou denken... en we leggen uit waarom!

Door Jeff Tatard – Foto's: ©3bikes.fr

Als de top met de onderkant spreekt: het kruiseffect van training

Het menselijk lichaam is geen stapel losse onderdelen.Het is een symfonie van interacties. Wanneer je je bovenlichaam traint, zelfs zonder dat je benen erbij betrokken zijn, reageert je hele systeem. Wetenschappers noemen dit het crosstraining-effect (cross-onderwijseffect, voor Engelstaligen).

Kortom: als je je armen, core, schouders, hersenen en hormoonstelsel versterkt, sturen ze signalen naar het hele lichaam, inclusief je benen in rust. Het is bijna alsof je lichaam het idee van totale luiheid afwijst.

Zelfs zonder pedalen blijft de motor draaien. In de eenzaamheid van een fysiotherapieruimte worden curls, deadlifts en shrugs de onzichtbare draad die de fietser nog steeds verbindt met zijn inspanning. Elke samentrekking herinnert het lichaam eraan dat het gemaakt is om te bewegen.

Wat fysiotherapeuten en neurowetenschappers zeggen

« De hersenen verdelen beweging niet in compartimenten, ze sturen het. Wanneer je de ene kant of het ene gebied stimuleert, leert de andere ook. ", legt Mathieu Moretti uit, fysiotherapeut en specialist in de neurowetenschap van beweging. Dit is de magie van het zenuwstelsel: het generaliseert inspanning. Het bovenlichaam drijft het onderlichaam aan, zelfs op afstand, omdat alles via dezelfde motorische leercircuits verloopt. "En hij heeft gelijk.

Op zenuwniveau wekt elke samentrekking van een arm bilaterale verbindingen op – beide lichaamshelften ontvangen de boodschap. Op hormonaal niveau zorgt elke inspanning voor de afgifte van energie. testOsteron, groeihormoon, IGF-1 en myokines, dit zijn kleine moleculen die overal waar ze komen de spierregeneratie stimuleren.

resultaat: zelfs als het been onbeweeglijk is, blijft het geblesseerde been leren, weerstand bieden en zich voorbereidenDe gezonde spier communiceert met de zieke spier en het lichaam luistert.

Wat gebeurt er binnenin?

Eerst op het zenuwniveau :

Wanneer u een armspier aanspant, activeert uw brein bilaterale motorische circuits. Dit betekent dat beide kanten van het lichaam de boodschap ontvangen. Zelfs het been dat niet beweegt, houdt zijn verbindingen actief, zodat het weer operationeel is zodra het stoplicht op groen springt..

Dan op hormonaal niveau :

Elke sessie, zelfs licht, stimuleert de productie van testOsteron, groeihormoon, IGF-1... en die beroemde myokines, kleine chemische boodschappers die vrijkomen door actieve spieren. Deze signalen circuleren in het bloed en stimuleren de eiwitsynthese in alle spiervezels, niet alleen in de gebruikte.

Het resultaat: u krijgt geen spiermassa meer, maar u beperkt wel het verlies ervan. Je onderhoudt de motor, zelfs bij lage toerentallen.

Na enkele weken inactiviteit vertoont het geblesseerde been nog steeds de sporen van de afgelopen seizoenen: subtiele verlichting en veerkracht. Het lichaam geeft niet zo gemakkelijk op wat het heeft geleerd te worden.

De hotelkamer, een geïmproviseerde sportschool

Dus ja, het mist asfalt, warme lucht en voorbijtrekkende landschappen. Maar Een hotelkamer kan een klein fietsonderhoudslaboratorium worden.

Een paar push-ups om het hart te activeren, een core-workout om de core eraan te herinneren dat het nuttig is, wat chair dips, een side plank voor het bekken. Niet veel nodig: 10 tot 20 minuten zijn voldoende om de stofwisseling op gang te houden, de hormonen weer op gang te brengen en de geest verbonden te houden met de inspanning..

En als u aan het herstellen bent, blijft het principe hetzelfde: maak werk van wat je kunt, om in leven te houden wat je nog niet kuntGezonde spieren praten met geblesseerde spieren. Het is een stil maar effectief gesprek.

Het lichaam heeft een geheugen en zal dat aan je teruggeven.

Het mooiste is dat deze innerlijke solidariteit zich vertaalt in het herstel. Je herontdekt het fietsen met benen die zich herinneren, een hart dat niet alles vergeten is en een zenuwstelsel dat klaar is om zijn ritme weer te vinden. Mensen die een lange revalidatie achter de rug hebben, weten: je denkt dat je weer helemaal opnieuw moet beginnen, maar het lichaam houdt de draad vast..

Op een Swiss Ball of tijdens de eerste omwentelingen van de pedalen aarzelt het been even, maar vindt dan zijn tempo. Het bovenlichaam, het hart, het zenuwstelsel: alles is weer synchroon. Het lichaam, trouw, is nooit gestopt met luisteren.

Beter een lichaam in beweging dan een lichaam dat zich verontschuldigt

Dus de volgende keer dat je je fiets niet bij de hand hebt, vastzittend tussen twee vergaderingen, een koffer en het tapijt van een hotelkamer, zucht dan niet. Leg je handen op de grond, recht je rug en adem. Elke zweetdruppel is een boodschap aan je lichaam: "Ik ben...Ik ben niet vergeten wat we samen doen. '

En als je eindelijk weer in het zadel zit, en je benen weer reageren op de roep van het asfalt, zul je zien: De motor start sneller dan verwacht. Omdat hij nooit echt is afgeslagen..

Wat wij u aanraden te onthouden

Zelfs als hij stilstaat, blijft de fietser die beweegt een fietserHet menselijk lichaam houdt niet van grenzen: Als één spier traint, profiteren alle andere spieren er ook een beetje van.En soms, tussen twee push-ups in een hotelkamer, is het vooral het moreel dat we versterken.

=> Al onze Coaching artikelen