Axel Carion – Wat de wereld ons leert (om te zien)

De dag breekt aan boven de Divide. Het stof van Montana kleeft aan de lage zonnestralen, het pad strekt zich uit als een bleek litteken tussen de bergen.tagnes. Twee figuren naderen zwijgend, naast elkaar. De een weet precies waar ze haar wielen neerzet. De ander leert de wereld te lezen. Axel Carion en Greg fietsen al sinds zonsopgang. Hun schaduwen strekken zich uit op het pad als twee parallelle lijnen: de eerste, recht, zeker, die van de ervaring; de tweede, aarzelend, die van de ontdekking. Canada ligt al ver achter hen. Voor hen, Mexico. Tussen de twee, 4400 kilometer hoogte, kou, hitte en stof: de Great Divide Mountain Bike Route.

Door Jeff Tatard – Foto's: DR

We spraken Axel aan de telefoon op deze zondagavond in oktober, de dag voor een nieuwe BikingMan in Brazilië. Hij sprak snel. Geen zenuwachtige snelheid, maar een heldere geest. De woorden kwamen met de precisie van iemand die veel heeft gezien en begrepen. Hij probeerde niet te overtuigen; hij wastagoh mijn.

« Dezelfde ervaring herhalen is een vergissing. De tweede keer komt de echte overwinning voort uittagst. » Dat is precies wat hij deed op de Divide: terugkomen om te zenden.

De professional en de beginner

Axel Carion houdt niet van uitdagingen. Hij is hun architect.Oprichter van BikingMan, hij kent vermoeidheid, eenzaamheid, mechanica, logistiek, twijfel en risicomanagement. Het is zijn vak. Aan zijn zijde Greg, een beginner. Hij had nog nooit een expeditie van deze omvang meegemaakt. Tussen hen is er een verschil in dichtheid dat het duo spannend maakt: meesterschap aan de ene kant, ontdekking aan de andere kant.

Axel zorgt voor alles: navigatie, strategie, tempo, veiligheid. Maar hij maakt er geen last van. Voor hem is het vanzelfsprekend. Als je de controle hebt, word je niet verpletterd door de verantwoordelijkheid, maar word je er juist door bevrijd. "Hij weet wat hij doet, en het is deze stille zekerheid die Greg in staat stelt zich te laten leiden.

Op route, hij observeert, leert, imiteert. Axel praat niet veel. Hij laat zienHij geeft vertrouwen zonder belofte. Tussen hen wordt de band zonder woorden geweven. Stilte is onze ware verbinding. Als je niet langer hoeft te praten om samen verder te gaan, ben je hier aan het juiste adres. »

De Grote Scheiding: 4400 km van Canada naar Mexico. Voor Axel is het een mijlpaal. Voor Greg een inwijding. Twee trajecten, één lijn.

De eindeloze dagen

Dagen op de Divide beginnen vóór het licht wordtDe kou is nog steeds bitter, gevoelloze vingers worstelen om de tent af te breken. Koffie staat te prutsen op het fornuis en ruikt naar metaal en stof. Om zes uur zijn ze al op pad.

Vijftien uur per dag. Gemiddeld tien en een half uur op de fiets. Amper vijf uur slaap. Axel redt zich als een horlogemaker. Hij weet hoe hij zijn tempo moet bepalen, moet anticiperen en moet repareren. Geen greintje paniek, nooit een verspilde actie. Hij spreekt over pijn als een gegeven, niet als een tragedie. Je verwelkomt pijn, je leest het, je integreert het. Het is informatie. »

's Avonds, als het licht wordt, stoppen ze. Geen hotel, geen comfort. Alleen het dunne tentdoek, de repeterende bewegingen van het bivak. De geluiden van de wind, de insecten, soms een dier dat ze niet zien. De stilte keert terug, nog intenser. En in deze stilte, een zeldzame vrede.

Drie uur 's middags routeTien uur in het zadel, stilte als een metronoom. Axel loopt voorop, Greg past zich aan zijn ritme aan. Twee ademhalingen, één cadans.

De vader

Als we met hem over deze smaak van routeHet gaat niet terug naar Amerika of naar de fiets. Het gaat terug naar de kindertijd. In het gezin Carion waren er zes: drie broers, drie zussen. Een levend huis, stemmen, beweging. Zijn vader legde niets op. Hij opende. " Hij leerde me niet veroveren, hij leerde me ontdekken. En ontdekken gaat niet om nemen, maar om begrijpen. »

Hij pauzeert. Ik heb hem daar nooit echt voor bedankt. »

Uit deze opvoeding houdt hij één principe over: toestemmingNiet in de zin van laksheid, maar van vertrouwen. Het soort vertrouwen dat je geeft aan iemand van wie je weet dat hij het kan proberen. Het is die vrijheid die hij vandaag overbrengt.

Tegen de klif aankijken, gaat het niet om domineren, maar om begrijpen. Zoals zijn vader hem leerde: overwin niets, verken alles.

De vrouw en de zoon

Als hij over zijn vrouw praat, verandert de snelheid van zijn stemDe precisie blijft, maar de toon wordt zachter. Ze begrijpt dat elk vertrek een deel van mij is. Ze probeert me niet tegen te houden; ze helpt me terug te komen. "En dan noemt hij hun zoon. Achttien maanden oud." Dat is het mooiste. Het is geen reden om te stoppen met weggaan. Het is een reden om beter terug te komen. »

Wie maandenlang alleen heeft gereden, ziet nu de route anderszinsVaderschap hield de ontdekkingsreiziger niet tegen. Het gaf hem richting. Ik wil dat hij de wereld op een andere manier ziet dan via een scherm. »

Realiteit versus de snelheid van de wereld

Het woord echt komt vaak voorAxel is niet tegen technologie. Hij gebruikt het, begrijpt het en leert het. Maar hij kent de beperkingen ervan. Wij zijn met alles verbonden, behalve met onszelf. "Voor hem is de expeditie een vorm van zacht verzet. Een manier om ons eraan te herinneren dat leven voelen is. De wind, de kou, de honger, de vermoeidheid: de realiteit, in al haar facetten." Je kunt niet alles vertellen. Je moet leven. »

De wind, de kou, de honger, de vermoeidheid: de realiteit in al haar facetten. Je kunt niet alles vertellen. Je moet leven. »

Als het rolt, snijdt het alles doorGeen telefoon, geen netwerk. De wereld is gereduceerd tot ademhalen, het geluid van de ketting, de horizon. Het is een fysieke ontkoppeling, maar vooral een mentale. Een discipline.

Honderd mijl (160 km) zonder winkel, zonder gezicht, zonder geluid. De realiteit heeft hier geen scherm meer nodig: ze ademt met de snelheid van de wind.

Ego en meting

Zijn relatie tot het ego is ontwapenend helder.. " Ego is wat je in beweging brengt. Maar als je je erdoor laat leiden, raak je de weg kwijt. "Dit is geen morele toespraak. Het is een observatie." Mijntagne, hij zei, Feliciteer jezelf niet. Ze accepteert je of negeert je.. '

Er is geen podium op de Divide. Geen toeschouwers. Geen applaus. Cijfers vertellen niet het verhaal. Wat telt is het onzichtbare spoor. » Deze precisie dankt hij aan zijn beroep. In de wereld van BikingMan heeft hij honderden avonturiers zien passeren. Degenen die finishen, zijn niet altijd de sterksten; ze zijn de mooisten. Zij die weten hoe ze naar de wereld moeten luisteren.

Als je oog in oog staat met de olifant, is er geen uitdaging meer, geen afstand meer. Alleen de herinnering dat de wereld ons niet nodig heeft om te bestaan.

De exacte schoonheid

Wanneer hij de natuur beschrijft, krijgt zijn stem een bijna wetenschappelijke ondertoon.Hij praat over geologie, luchtdichtheid, licht. Hij zoekt geen poëzie; hij zoekt nauwkeurigheid. De natuur is niet mooi, ze is gewoon mooi. En daarom ontroert ze ons. "Nachten in de tent laten geen spectaculaire herinneringen achter. Geen perfecte beelden. Wat hij bewaart is stilte." Wat ik me herinner is de afwezigheid van lawaai. Als alles stopt, ben jij de enige die overblijft, en dat is genoeg. »

Weerstand

Axel spreekt vaak over veerkracht als een elastiek. " Hoe meer je trekt, hoe meer het uitrekt, hoe meer het zich aanpast. Maar als je te hard en te vaak trekt, verliest het zijn spanning. Het breekt niet, het loopt leeg. "Dit beeld lijkt op hem: concreet, zonder pathos, maar onverbiddelijk accuraat.

Voor hem is veerkracht geen deugd.Het is een fijn mechanisme, een evenwicht dat bewaakt moet worden. Elke expeditie rekt het elastiek een beetje meer op. De geest, het lichaam, de helderheid: alles rekt. Dus om te voorkomen dat het voorgoed verslapt, moeten we het opnieuw betekenis geven. Betekenis is datgene wat de spanning herstelt. »

En daar komt Greg om de hoek kijken. Meerijden met hem is als een verandering van perspectief. De wereld door zijn ogen zien is als het herontdekken van de frisheid van het eerste vertrek. Axel legt het uit als een CinemaScope-effect: plotseling verbreedt het veld zich, verandert het perspectief. Wij ontdekken op een andere manier wat wij dachten te weten. »

In de warmte en stilte, de route breidt zich uit. Wat Axel al wist, laat Greg hem herontdekken.

Hij beschrijft dit idee door het te koppelen aan een universele herinnering: die van een kind dat valt. Een baby huilt niet omdat hij pijn heeft. Hij huilt wanneer hij de bezorgde blik van zijn moeder ontmoet. Hij leest de pijn in haar ogen. "Daar draait het allemaal om: resonantie. De blik van de ander vormt de waarneming, geeft haar een kader, een diepte.

Bij Greg is dat precies het geval. Door zijn ogen begreep ik wat ik anders doe. Hij helpt me mijn eigen gebaren te lezen. Het is geen pedagogiek, het is een vorm van intelligentie door middel vantaged. Hij spreekt niet van lesgeven, maar van een spiegel. Wat de een ervaart, begrijpt de ander anders, en in deze stille uitwisseling groeit ieder van hen. Veerkracht wordt dan iets groters: een flexibiliteit van geest, een vermogen om zich te laten doordringen door de visie van de ander zonder de eigen visie te verliezen.

Greg, de partage

De relatie tussen Axel en Greg is niet die van twee gelijken. Het is die van een professional en een leerling. Maar niet op een hiërarchische manier, maar op een welwillende manier. Axel observeert, corrigeert, stelt gerust. Greg leert, luistert, imiteert..

Ze hoeven niet met elkaar te praten. Stilte doet het werk. Twee is beter dan één» De zinsnede komt vaak voor. Niet sneller, niet verder: rechtvaardiger. Wat opvalt is de kalmte van Axel.Geen angst, geen spanning. Hij draagt de mentale last zonder het te voelen. Het hoort bij hem. Hij praat er niet over, hij leeft het. Detage is hier niet sentimenteel. Het is een wetenschap van aanwezigheid. Een manier om te laten zien dat meesterschap alleen waarde heeft als het zich opent.

Hij worstelt nooit met het obstakel. Hij integreert het als een gegeven van de wereld.

De terugkeer

Op de terugweg gaat de wereld te snel. Altijd. " Als je terugkomt, heb je het ritme van de wind. De wereld heeft het ritme van wifi. Het kost tijd om de snelheid opnieuw af te stemmen. Hij keert terug naar zijn familie, naar de normaliteit, naar het licht van een stofvrije ochtend. Zijn lichaam is nog steeds gespannen, zijn geest is al ergens anders. Hij kent de leegte van thuiskomen maar al te goed. Maar hij loopt er niet langer voor weg. Hij accepteert het als een tussenstop op de reis. De expeditie eindigt niet wanneer je de fiets neerlegt. Hij gaat in jou verder. »

Hij rijdt snel, nog steeds in de woestijn, alsof de wereld hem nog niet heeft ingehaald. De terugreis begint altijd vóór de aankomst.

De heldtage

Tegen het einde van het gesprek werd Axels stem zachter. Wij voelen ons meer de man dan de avonturierHij praat over zijn kinderen, over het vertrek dat hij in de toekomst zal lijden en over de sporen die hij wil achterlaten. Ik wil geen sporen achterlaten, maar passages. "Het is er allemaal. Geen zoektocht naar glorie, geen record. Een traject. Het zijne, gemaakt van precisie, betekenis, luisteren. En nu, van overdracht.

Hij zei ook: " De wereld is groter dan wij. En daarom moeten we hem gaan begrijpen. » Ze staken de grens van Canada naar Mexico over in zesentwintig dagen. Maar wat Axel werkelijk overschreed, was de tijd. Zijn eigen tijd, die van Greg, de tijd van de moderne wereld. Wat hij onderwijst is geen prestatie, maar harmonie. De harmonie tussen strengheid en verwondering, tussen meesterschap en zelfvertrouwen. Als hij spreekt, wordt alles eenvoudig: vooruitgaan, kijken, begrijpen. En we begrijpen dat wat hij zoekt niet aan het einde van de wereld ligt. route, maar in de manier waarop je er bent. Het rolt niet om te reiken, maar om te verbinden.De ruimte, anderen en wat er in hem nog steeds nieuwsgierig is naar de wereld.

Hij zegt : " De betekenis van een expeditie is niet wat je ontdekt, maar wat je kunt zien. » Dus we zwijgen even. Omdat we begrijpen dat het echte avontuur niet is om de grenzen te verleggen, maar om ze poreus te maken. Om te voelen dat alles communiceert: het lichaam, de natuur, de gedachte, de stilte. En als de route Zou daar stoppen, tussen Canada en Mexico, weten we nu dat het elders zou doorgaan. In Gregs ogen. In de ogen van zijn zoon. In deze zeldzame manier waarop Axel Carion de wereld groter maakt, simpelweg door er beter naar te kijken.