Strava.com of Alibi.com? Wanneer de fietser zijn eigen dubbelagent wordt

Herinner je je Alibi.com nog, die komedie waarin Philippe Lacheau een bedrijf runt dat valse voorwendselen verzint om andermans leugens te verdoezelen? Nou, het lijkt erop dat sommige wielrenners een manier hebben gevonden om het concept om te zetten in lycrasaus: welkom in het tijdperk van de Strava Jockey, de invaller die in jouw plaats trapt terwijl jij op het terras van een cappuccino geniet.

Tekst: Jeff Tatard, Foto's: IA, 3bikes.fr

Ja, ja, u leest het goed. Terwijl jij een excuus zoekt om niet naar buiten te gaan in de regen, stapt een man aan de andere kant van de wereld op zijn hometrainer, start zijn cardiotraining en... trapt voor je. Alles geregistreerd op je Strava-account. De activiteit vermeldt met trots: "Tempo rit – 78 km – gemiddeld 31,8 km/u – geweldig gevoel". En jij, jij plukt de vruchten. roem Alsof er nooit iets is gebeurd.

Vroeger speelden wielrenners vals met een motorplaatje of een korte afkorting op de klim. Tegenwoordig besteden we het zweet uit. Sport wordt een uitbestede prestatie – een soort uitbesteding van de kuit. We optimaliseren onze training niet langer; we besteden onze inspanning uit.

En op Leboncoin vinden we blijkbaar aanbiedingen: “Dieet jockey – vlot tempo, leverbaar binnen 24 uur – dalend tarief per kilometer”. We kunnen ons de dialoog al voorstellen:
— “Schat, kom je bezweet thuis?”
— “Nee, het is mijn jockey, hij was op mij geil.”

Er is iets fascinerends, bijna poëtisch aan het concept: je betaalt om plaatsvervangend te leven door je eigen uithoudingsvermogen. Alsof je pijn, discipline en glorie kunt kopen – zonder ze ooit te ervaren. Wanneer is de Premium-versie beschikbaar? "KOM-pakket gegarandeerd of je geld terug."

Maar laten we eerlijk zijn: er schuilt een soort onbedoelde humor in die alleen de wielerwereld kan opwekken. Deze planeet waar de geringste klim een ​​digitaal slagveld wordt, waar een "segment" van 800 meter meer waard is dan innerlijke rust, en waar sommigen liever (letterlijk) sterven dan toegeven dat ze zonder hartslagmeter hebben gefietst.

Achter de grap schuilt nog steeds een malaise: die van een sport die steeds meer wordt gemeten door pixels, sensoren en virtuele ranglijsten. Strava was oorspronkelijk een logboek. route Gezellig. Tegenwoordig is het een beurs van sportieve ijdelheid, waar elke watt een sociaal argument wordt. De 'jockey' is slechts het ultieme symptoom: die van een generatie die er de voorkeur aan geeft efficiënt over te komen in plaats van daadwerkelijk te zweten.

Wat als we het onderwerp eens andersom zouden bekijken? We vonden een aanbod van € 25 per rit... dus waarom zouden we er geen inkomstenbron van maken? Stel je voor: elke keer dat je fietst, verdien je € 25 per rijden, oftewel bijna € 800 zakgeld per maand. Eindelijk lachen we de "Strava-jockey" niet meer uit... we vragen ons alleen nog af waar we moeten tekenen.

Dus ja, laten we erom lachen. Het is absurd, grotesk en vreselijk onthullend voor ons tijdperk: een tijdperk waarin inspanning wordt uitbesteed, prestaties worden gemonetariseerd en zweet een on-demand service wordt. Maar als sommige mensen €25 betalen om een ​​vreemde voor hen te laten trappen, verandert de belachelijkheid misschien. Want voor die prijs krijgen onze zondagse uitstapjes ineens de smaak van een investering. Stel je voor: elke rit met vrienden, elke bergpas die beklommen wordt, elke berg die nipt gemist wordt... omgezet in kleine virtuele rekeningen. De "jockey" zou niet langer degene zijn die vals speelt, maar degene die misbruik maakt van het systeem – eerlijk gezegd, door echt te trappen.

Wat als de beste wraak voor een gepassioneerde fietser uiteindelijk niet was om zijn vrienden op Strava te verslaan, maar om de luiaard te laten betalen voor zijn passie? Dus ja, laten we elkaar maar blijven uitlachen, maar laten we het idee ergens in ons achterhoofd houden: misschien laten we hen ooit, terwijl anderen hun segmenten kopen, ervoor boeten.

=> Lees ook onze eerdere artikelen Mag