Pierre Rolland, van de zwier van de toppen tot de school van de ultra

Aan de telefoon lacht haar stem. Ze gaat snel, ze dwaalt af, ze keert terug naar de kern van de zaak, terwijl iemand plotseling op de pedalen staat: " Ik ben altijd een renner geweest die klaar is om aan te vallen, offensief te gaan, met flair. Dat houdt nooit op. » Pierre Rolland heeft geen WorldTour-nummer meer, maar hij behoudt dezelfde software: de wil om te gaan, te durven, te leren. Zijn speelveld is veranderd – tv-toestellen, marathons, onafhankelijke evenementen – maar niet de manier waarop hij de inspanning beleeft. En zijn motto is vervat in vier woorden die hem naar de netwerken zijn gevolgd: " Aanval door Pierre Rolland Hij heeft er zelfs een handelsmerk van gemaakt, evenzeer uit pragmatisme als uit kwaadaardigheid. Panache, opnieuw uitgevonden.

Door Jeff Tatard – Foto's: ©Bikingman, DR

Het begin: een cyclocrossfiets en banden de goedkoopste »

Oorsprong is geen carrièreplanEen studievriend, een lid van een club route, neemt hem mee op een woensdag: “ Kom kijken "De coach leent een cyclocrossfiets. Pierre probeert mountainbiken, daarna een paar veldritten, en dan route — met banden eerste prijs Gezeten op diezelfde fiets. Geen fietsachtergrond, geen voorbestemd lot: knutselen, nieuwsgierigheid, plezier. Maar al snel worden de codes ingeprent: de vreugde van vooruitgang, de discipline van het collectief, de vanzelfsprekende sensaties. Op 14-15-jarige leeftijd weet hij vooral dat hij het leuk vindt en dat hij de lust in werk wil omzetten. Als de 15-jarige Pierre vandaag naar hem zou luisteren, wat zou hij dan tegen hem zeggen? Niets meer dan wat hij deed: dapper zijn, trainen, vooruitgaan. »

De profjaren: hoogtepunten, dieptepunten en een aanvallende signatuur

We zouden de prestaties kunnen opnoemen, Alpe d'Huez herinneren, de ontsnappingen waar je van de bank van opstaat, de geweldige ritten in de Giro. Maar wat hij zich het eerst herinnert, is een manier om de race te ervaren. Aanvallen wanneer alles berekend is, beweging afdrukken in een tijdperk van wattmeters: " Ik wilde winnen en plezier hebben. Dat temperament verander je niet. »

Hij heeft niet alleen zegevierende refreinenTwee spijtgevoelens tekenen zijn herinnering. Ten eerste de Vuelta, nooit 100% aangepakt ", nog steeds aan het einde van een post-Tour-cyclus: geen enkele etappe gewonnen in Spanje, terwijl het terrein hem perfect lag. Vervolgens verloor hij de bolletjestrui van 2013 de dag voor de Champs Élysées, een nieuwe puntenregel die " nadeeltagen de avonturiers "en een wals van truien die hem naar meer doet verlangen. Spijt is voor hem geen last: het is een aansporing.

Wat betreft de formule die een meme is geworden — " Aanval door Pierre Rolland "—hij heeft het allemaal meegemaakt: irritatie, knipogen, zelfspot. Ik zou liever samenwerken met iemand die aanvalt dan met een zuinige hardloper. » Het zegel is gezet.

Schakelen zonder uit te schakelen: de overgang naar commentaar

Het pensioen komt wanneer hij nog kan verlengen aan projecten die hem niet bevielen "En bovenal nodigt de angst, nieuw, zichzelf uit op de afdaling: " Het gaat steeds sneller en sneller» Hij besluit te stoppen. Een paar uur na de aankondiging belt La Chaîne L'Équipe hem. Twintig dagen dienst op het contract, vier keer meer bij aankomst, zoals het bewijs duidelijk maakt: Pierre voelt zich op zijn gemak op de radio. Hij speelt geen rol: hij legt uit.De set is geen teambus, maar de missie is vergelijkbaar: lees de race, maak het onzichtbare zichtbaar, zend uit zonder jargon op een algemeen kanaal.

Hij weigert zijn " poot . Hij brengt stijl mee: technische precisie, ervaring als hardloper en een dosis humor. - " wij zijn geen 100% fietsketen Zijn samenwerking met andere consultants, met name Christophe Riblon, creëert een nuttig evenwicht: de een houdt het gevoel van de daadwerkelijke inspanning in de spieren, de ander brengt een waardevolle herinnering. En zijn persoonlijke praktijk, die nog steeds intens en modern is, voedt zijn analyses: dit vermijdt, zegt hij, vergeten dat het pijn doet .

De behoefte aan doelen: om het leven vooruit te helpen

Het stoppen van de competitie is als het verliezen van een metronoom.Vijftien jaar lang bewoog het leven zich van doel naar doel: Parijs-Nice, de Tour, de Klassiekers, en weer de Tour. De kalender dicteerde alles: levensstijl, offers, concentratie. Daarna kan de stilte van de wortels oorverdovend zijn. Velen ervaren het. Pierre vond een simpele bescherming: het opnieuw creëren van gewenste mijlpalen. Een halve marathon, vervolgens een succesvolle marathon van Parijs (beter dan de halve marathon, en dat telt), nachtelijke tochten van Lyon naar Genève over 300 km, en bovenal de ultra: de geduldige en koppige school van de lange afstanden.

Hij houdt van dit dubbele voordeel: de lens herstelt de hygiëne... zonder beperkingen. " Als vrienden me uitnodigen om te komen eten, ga ik. Ik sluit me niet meer af. » Training structureert, maar zet je niet vast. En dan komt het andere geschenk van uithoudingsvermogen: introspectie. Bij hardlopen bereikt het snel de stroom ; met de fiets legt hij honderden kilometers af. Maar het resultaat is hetzelfde: we praten echt met elkaar, ver weg van de herrie.

BikingMan 555 Marokko: opnieuw leren, op menselijke hoogte

Evenement: 500 km, 8000 m D+, minder dan 60 uur, rond Marrakech, autonoom. Het is de BikingMan 555 Marokko, een gravelrace gelanceerd door BikingMan (ultracyclingkampioenschap opgericht door Axel Carion), gepland van 19 tot en met 21 september 2025. Het is vooral het ideale laboratorium voor een " voormalig van de route » wie wil afleren wat hij weet en opnieuw leren wat hij niet weet. " Het moeilijkste is om je aan te meldenzegt hij. Daarna respecteer je je voorbereiding, maak je de juiste keuzes qua uitrusting en voeding en op de grote dag geniet je volop. »

Behalve dat de ultra ons er graag aan herinnert dat vertrouwen verdiend moet worden. Bij de 20e kilometer, de oude gewoonte van de paden " zoals thuis » haalt hem in: hij komt te snel in een sleur terecht, kapotte achterband, lont, CO₂, vingers vastgehecht aan hars. Niets ernstigs, alles om te leren. Ik zei meteen tegen mezelf: ik moet echt, netjes en consistent rijden. Als je in de ultra je uitrusting kapot maakt, ben je dood. » Paradoxaal genoeg, Als een van de laatsten vertrekken geeft hem dat een gave: iedereen ontmoeten, glimlachen, aanmoedigen, de karavaan op menselijke maat nemen.

De uitrusting? Minimalistisch, bijna in een geest van verzet.. Schoenen van route op grind (hij had het terrein gelezen - weinig portag(zoals verwacht), lichte fietstassen. Moraal van het verhaal: de volgende keer traint hij beladen, en wel voor een lange tijd, want de fiets met 5-8 kg bagage is niet meer dezelfde fiets; de rug, de schouders, de handen spreken de waarheid. Nog een detail dat er niet één is: de tubeless fiets doet in stilte wonderen. Thuis, tijdens het wisselen van zijn banden, ziet hij de kleine gehaktballetjes van latex, veroorzaakt door de preventieve vloeistof, waardoor veel lekke banden werden vermeden. Dat is ultra: een optelsom van kleine, concrete intelligenties.

En dan is er, naast de techniek, nog het pact. Hij legt het zonder pathos uit: als je jezelf aanpast, neem je mensen aan. — de merken die steunen, de organisatie die vertrouwt, BikingMan die de deur opent, de media die wachten op een verhaal. We moeten dan serieus zijn zonder onszelf serieus te nemen: doe de dingen goed, laat het vakgebied je transformeren en kom volwassen terug.

De grindgemeenschap: minder watt, meer verbindingen

Hij houdt van deze andere gezelligheid. route, ieder voor zich; in het grind wachten we op elkaar, repareren we samen, glimlachen we naar elkaarWe kunnen natuurlijk voor de voorstelling komen, maar de dominante grammatica ligt elders: doortagNeem het pad, ga het onverwachte aan, verander je relatie met cijfers. Er is minder een berg statistieken die het scherm overspoelen. En belangrijker nog: er is ruimte voor alle niveaus van betrokkenheid. » Grind is volgens hem de ultieme fiets : we kunnen naar ons werk gaan, over een stoeprand springen, op een groene route rijden, een tas ophangen of aanschuiven voor een kampioenschap. Veelzijdigheid als actief principe.

Weer hier, realisme is nooit ver wegVoor jongeren die zich aangetrokken voelen tot een complete carrière in het grind, herinnert hij ons aan de economische waarheid van het moment: mooie foto's zijn niet altijd rendabel. Om merken aan te trekken, heb je tijd, resultaten en een community nodig. En je verdient je brood niet zo betrouwbaar als in de WorldTour. » Een verantwoordelijke boodschap: vrijheid kost geld, en dat is prima als we dat accepteren.

Media door eenvoud: video's die je zin geven om te rijden

Op sociale media zijn zijn educatieve capsules populair omdat ze de sfeer van een werkplaats en een zondagsuitje uitstralen.We praten over druk, banden, lonten, kleine latexballetjes, de keuze van versnellingen, schoenen - en we plagen zachtjes over een paar sokken die te hoog zijn. Niets te koop " ik doortagWat ik miste toen ik jong was. De feedback maakt dat ik wil doorgaan. » Populariseren is niet vereenvoudigen: het is het vertalen van expertise naar toegankelijke gebaren.Zowel op televisie als op video is de rode draad hetzelfde: zorg dat mensen fietsen leuk vinden door het minder intimiderend te maken.

Wat de ultra herhaalt: zelfvertrouwen, geduld, helderheid

Op 555-jarige leeftijd leerde hij vooral om lange tijd terug te zettenRegistreer je, bereid je voor, verbrand je uitrusting niet, accepteer dat het juiste tempo het tempo is dat je rechtdoor voert, voor een lange tijd. Fantaseer niet over de mythe van puur lijden: ultra beloningen voor zorg – voor het lichaam, voor voeding, voor gestolen slaap indien mogelijk, voor mechanica. En mentaal? Ja, ik had twijfels; dat is normaal. Maar twijfels zijn beter aan het begin dan in de laatste 20 kilometer. "Een ultrakorte zin: zet je trots opzij, luister naar het terrein en laat de reis zijn werk doen.

Morgen: Vergroot de brandpuntsafstand

Hij heeft een hoofd vol projecten, zonder zichzelf op te sluitenEen echte BikingMan 1000, op onbekend terrein – Marokkaanse versie 1100 km, Corsica, Brazilië: “ Stap uit je comfortzone en denk groot en exotisch. » Bordeaux-Parijs, opnieuw gelanceerd door een organisator die hij kent, intrigeert hem. Een marathon onder de drie uur (hij heeft de drive, de honger en het vermogen om zijn voorbereiding te structureren). Een Ironman, voor de lol van de disciplines die samenkomen. Een ultra-trail op één dag – de UTMB, de Diagonale des Fous – waarom niet? Hij lacht: De lijst is lang» We horen vooral dat ze leeft.

Reageer terwijl je een hardloper blijft

Zijn weken zijn geschreven tussen plateau en hellingen, tussen headset en fietshelmDit ononderbroken lint creëert een zeldzame kwaliteit: niet vergeten. Niet vergeten de wind die slijt, de schouder die trekt, de honger die sluipt, de angst die toeslaat tijdens de afdaling. Op de radio is het te horen. Hij "negeert" de race niet, hij keert er met woorden naar terug. En zijn moderne praktijk – grind, autonomie, tests van materiaal — houdt sensoren verbonden met wat hedendaagse wielrenners, profs en amateurs, ervaren.

Een samenvatting in een zin?

Als ik hem vraag naar de laatste zin, lacht hij, maar hij ontwijkt de bal niet: " Altijd in de aanval. Aanval van Pierre Rolland. "Er is geen nostalgie of geposeer. Alleen het simpele idee dat momentum is een dagelijkse keuzeWe kunnen de WorldTour verlaten, maar we geven onze gedrevenheid niet op. We veranderen het landschap, niet de woorden. We gaan van de droomtrui met bolletjes naar het stickernummer van een 555, van een legendarische helling naar een rauwe Oukaïmeden-pas op 3000 meter, van watts naar de stilte van een nacht in de woestijn. We leren andere gebaren – een haarlok goed leggen, een windjack dragen, een route lezen – we herontdekken dezelfde vreugde: de aanval, opnieuw, maar dan in het juiste tempo.

BikingMan wilde dat zijn naam genoemd werd: hier is hij, op de juiste plek. Want diep van binnen, BikingMan 555 Marokko is niet zomaar een trofee op eentagleeftijdenHet is een cruciaal hoofdstuk: het hoofdstuk waarin Pierre, de aanvaller van de Alpen, opnieuw leert anders winnenWat winnen? Alleen een finishersshirt en vooral: verhalen die blijven — en dat is veel. Win de wens om het opnieuw te doen, verder, langer. Verdien wat je verdient wanneer je de wereld niet markeert met een record, maar met sporen.

Dus ja, Rolland is adviseur op L'Équipe 21, content creator, ambassadeur, zeer serieuze zondagloper, ultra-nieuwsgierig naar lange afstanden, vader van kleine video's die leren hoe je een tubeless band moet oppompen en lachen om een ​​te hoge sok. Hij is vooral wat hij graag doet, en dat is te zien.

De laatste scène zou simpel kunnen zijn: laat in de middag straalt Marrakech zijn warmte uit, de "rode stad" straalt werkelijk. Hij trekt de riem van een tas strak, werpt een blik op de kantelende hemel, denkt aan de Oukaïmeden die hem 's nachts opwachten. Niets heroïsch, niets theatraals. Het juiste gebaar: ga op het juiste tempo op pad, neem wat de route geven, in de aanval blijven. En leer opnieuw.

=> Al onze Portretten artikelen