Weten wanneer je moet stoppen of Caleb Ewans les in moed

Er komt een dag dat datgene wat het hart doet kloppen, wat elk ontwaken, elke pedaalslag bezielt, niet meer trilt. De fiets, deze metgezel van route, wordt stilte. Niet vanwege een gebrek aan benen, en ook niet vanwege fysieke slijtage. Maar omdat de vlam, die erin zit, flakkert, gaat hij uit...

Door Jeff Tatard – Foto's: dall-efree.com

Dit is wat er net met Caleb Ewan is gebeurd. Op 29-jarige leeftijd heeft de Australische sprinter besloten om het hoofdstuk af te sluiten, zonder een laatste hoera of laatste ronden. Hij stopt abrupt, eerlijk en duidelijk. De motivatie is weg. Wat gisteren betekenis gaf aan alles, heeft dat vandaag niet meer. En hij is niet de eerste. Peter Sagan had vóór hem al woorden gegeven aan deze onzichtbare erosie: dit plezier dat verdwijnt, deze sport die een beperking is geworden.

Zowel onder professionals als onder amateurs komt deze omschakeling vaker voor dan je zou denken.. Het markeert een cruciaal en intiem moment, dat vaak over het hoofd wordt gezien: het moment waarop we de vlam verliezen. Het onderwerp is delicaat, maar essentieel. Omdat het raakt aan de kern van wat een man of vrouw drijft om zichzelf te overtreffen... of om los te laten.

Een vermoeidheid van de ziel

In de topsport wordt veel gesproken over watt, VO2max en marginale winst. We praten zelden over leegte. Van deze vermoeidheid die wij niet kunnen meten. Datgene dat je 's ochtends bij het ontwaken vastpakt, als je hart niet meer sneller gaat kloppen als je op de fiets stapt. Degene die de routebekende klusjes omzetten in herhaalde klusjes.

Caleb Ewan heeft, net als Sagan, Tom Dumoulin en Taylor Phinney vóór hem, niet zomaar een einde aan zijn carrière gemaakt. Hij verwoordde een breuk die duizenden amateurlopers, ver van de camera's, ook meemaken.

Auto Dit kwaad is niet voorbehouden aan de elite. Het raakt ook de 35-jarige ingenieur die tien jaar lang elke ochtend opstond om in alle vroegte te gaan fietsen, de supergetalenteerde junior die de druk niet meer voelt of de voormalige wielrenner die te snel prof werd, opgebrand door de eisen.

Het heilige vuur is niet eeuwig

Wij gaan sporten uit passie. Maar vaak blijven we daar uit gewoonte, uit identiteit.. Fietsen geeft, net als andere disciplines, structuur aan het bestaan. Het kanaliseert, bepaalt het ritme en begeleidt. Het wordt bijna een ruggengraat. Maar wat gebeurt er als de energie die de energie aanwakkert, verdwijnt?

Voor de profs zijn het de helse vaart van de kalender, de verwachtingen, de angst om niet meer te winnen en de blessures. Bij amateurs is het soms de druk die we onszelf opleggen, de obsessie met presteren, de constante vergelijking. Strava is stress geworden. Plezier veranderde in een race tegen jezelf.

En dan is er nog de leeftijd. Verantwoordelijkheden. Het lichaam dat moe wordt. Veranderende prioriteiten. Het gevoel dat je rent om te tikken, niet om te sensatie.

Weten wanneer je moet stoppen, een daad van moed

Het is moeilijk om toe te geven dat je niet meer wilt. Het lijkt beschamend, bijna schuldig. Alsof de liefde voor sport onveranderlijk zou zijn. Alsof je altijd honger moet hebben. Toch is weten hoe je de fiets moet neerzetten misschien wel een van de meest waardige gebaren die er zijn. Omdat hij zegt: " Ik gaf. Ik vond het leuk. Maar ik heb genoeg respect voor mezelf om mezelf niet te forceren. »

Caleb Ewan had deze helderheid.. Het is evenveel waard als welke overwinning in een grote ronde dan ook. Het laat zien dat een atleet niet alleen wordt gedefinieerd door zijn resultaten, maar ook door zijn vermogen om te luisteren naar wat hij voelt – zelfs als dat hem ertoe aanzet om te stoppen.

Een uitnodiging om onze relatie met sport te heroverwegen

Wat als deze vermoeidheid geen mislukking was, maar een signaal? Een kans om de balans op te maken. Om een ​​andere manier van oefenen te vinden. Minder concurrentie, meer vrijheid. Meer organisch. Fiets voor het landschap, voor jezelf, zonder druk. Misschien dooft de vlam nooit helemaal. Zij transformeert. Het brandt ergens anders.

In clubs, onder jongeren, in ondersteuningsstructuren is het tijd om erover te praten. Om niet alleen de uitvoering te onderwijzen, maar ook het evenwicht. Leren jezelf te beschermen, naar jezelf te luisteren. Om, indien nodig, ook nee te zeggen. Dit is geen verraad aan de sport. Het is een andere manier van hem houden.

Omdat diep van binnen…

Het moeilijkste is om niet alles te geven. Het moeilijkste is om gelukkig te zijn op de fiets... en dan niet meer gelukkig te zijn.. Voor hen die vandaag de dag, net als Caleb Ewan, Sagan en zovelen, de vlam voelen doven: dit is geen verzaking. Het is geen mislukking. Misschien is dit het begin van iets anders. Terug naar de basis. Terugkeren naar jezelf.