Thierry Armati, het discrete licht van het peloton

In elk peloton zijn er talenten, karakters en sterktes die volledig tot hun recht komen. En dan zijn er soms zeldzame zielen, zij die in stilte voorwaarts gaan en de groep verlichten met hun eenvoudige aanwezigheid... Thierry Armati is een van deze kostbare wezens!

Door Jeff Tatard – foto's: Maryline Beynette

Op zijn zestigste rijdt hij met de energie van iemand die nooit moe lijkt te worden, hij trotseert de kilometers en uren, gedragen door een innerlijke kracht die indruk maakt op iedereen die zijn pad kruist.. De jongeren van de KAP 95, drie keer jonger dan hij, zien hem niet als een veteraan of een oude rot in het vak: gewoon als een vriend, een rolmodel, een broer op de vlucht.

Thierry is discreet, maar iedereen kent hem. En het allerbelangrijkste: iedereen vindt het geweldig. Hij verheft nooit zijn stem, hij is nooit overheersend aanwezig: hij luistert met een zeldzame aandacht, het soort aandacht dat we instinctief zoeken als we moeten praten. Met hem worden woorden nooit vergeten. Zijn blik, kalm en zacht, legt zowel stiltes als vertrouwelijke mededelingen vast.

In een wereld waarin alles in een stroomversnelling raakt en overdaad de norm is geworden, beweegt Thierry zich voort zonder GPS, zonder ruis en zonder de noodzaak van kunstmatige herkenningspunten.. In een bos dat hij voor het eerst ontdekt, zal hij met het instinct van een geboren verkenner zijn weg vinden. Hij ruikt de regen voordat deze valt. Hij begrijpt de grillen van de natuur en van de menselijke ziel met een dierlijke, bijna mystieke intelligentie. Diepe empathie, nooit opdringerig, altijd respectvol.

En toch, achter deze onuitputtelijke energie, deze onfeilbare vriendelijkheid, schuilt een verhaal dat velen negeren of vergeten: Thierry rijdt met één been missend.

Hij klaagt er nooit over. Hij brengt het nooit naar voren. Hij maakt er nooit een vlag van. Het is gewoon een feit, bijna secundair, terwijl zijn wilskracht en passie alles wegvagen wat een obstakel lijkt.

In een ander leven had hij Robinson Crusoe of Tom Swayer kunnen zijn, die met een onverzadigbare vreugde onbekende gebieden verkende. In deze film koos hij ervoor om Thierry Armati te zijn: een vrije, discrete en oneindig menselijke man.

Afgelopen zondag won Thierry zijn eerste wedstrijd in Méru in de Oise.

De hele dag reed hij alleen vooraan in de kopgroep, met een gemiddelde snelheid van ruim 36 km/u over een hobbelig, veeleisend en vermoeiend parcours. Een immense prestatie, uitgevoerd in de grootste stilte, zonder genialiteit, trouw aan wat het is.

En toen hij over de finish kwam, hief hij niet eens zijn armen op. Omdat discretie zijn taal is.

Voor het eerst was het niet alleen hij die won: het hele peloton was enthousiast.. Toen het nieuws zich via de netwerken verspreidde, veroorzaakte het een immense golf van vreugde en emotie, als een vlaag van hoop, een stille les in moed en nederigheid.

In deze wereld waarin matigheid vaak grenst aan overdaad, herinnert Thierry ons eraan dat het essentiële geen lawaai maakt.. Dat grootheid geen genialiteit nodig heeft om te bestaan.

En zijn verhaal verdient het om verteld te worden.

Omdat Thierry Armati één van degenen is die de wereld en ons peloton mooier maken.

=> Al onze Portretten artikelen