Yoann Offredo en de stemmen van de wielersport op tv

Achter de schermen van wielrennen op tv: Yoann Offredo en de stemmen van het peloton

De Ronde van Frankrijk. De Klassiekers. De legendarische passen, de eenzame ontsnappingen, de woeste sprints, de mislukkingen en de wedergeboortes. Dat deze momenten weerklank vinden in huiskamers, is mede te danken aan de mensen die er met passie over vertellen. Achter elk beeld van France Télévisions staat een team. Stemmen. Uiterlijk. Oud-hardlopers die emoties overbrengen. En onder hen was Yoann Offredo die zijn deur opende voor 3bikes voor een exclusief interview. Een man die dicht bij het asfalt reed en die vandaag, met bescheidenheid en intensiteit, de geheimen ervan onthult...

Door Jean-François TATARD – Foto's: instagram Yoann Offredo / DR

een reconversie geboren uit chaos

Yoann Offredo verliet het peloton niet uit vrije wil. Het was de heftigheid van de val, de brutaliteit van een diagnose die alles in gang zette. Grand Prix van Denain, 2019. Per helikopter vervoerd, vermoedelijke verlamming. Het vonnis is: ruggenmergoedeem. Toch gaat hij door, verlegt de grenzen en finisht de Tour de France in een lichaam dat hij niet reconwordt meer geboren. Een grens overschreden op de Champs-Élysées, hart in beroering, toekomst onduidelijk.

En dan de opsluiting. Zwift. Een virtuele show. Een kans. “Dit is waar het allemaal begon.” France Télévisions steekt een microfoon omhoog. Yoann pakt hem. De consultant wordt geboren in de schaduw van een tragedie.

De stem die trilt en zich dan laat gelden

Yoann vergelijkt zijn eerste woorden live met zijn amateurdebuut in FSGT: “Ik heb overgegeven voor races.” Podiumvrees, de angst om niet geloofwaardig te zijn. Het scherm als een startstreep. Maar dan komt er een bekende adrenalinestoot omhoog. De spanning van live-uitzendingen. Het gevaar. Als een eindsprint, maar deze keer vechten we met woorden.

Hij is aan het leren. Hij luistert. Hij twijfelt, maar gaat vooruit. De aarzelende adviseur wordt een stem reconnaakt. En achter de microfoon is het nog steeds de hardloper die we horen: degene die weet hoe het is om pijn te hebben, te twijfelen, te hopen.

Een band verenigd door de route

France Télévisions is niet zomaar een studio. Het is een karavaan van persoonlijkheden. Yoann vindt daar zijn plek. Aan zijn zijde: Marion Rousse, die hij liefkozend omschrijft als “elegantJalabert, “de panda”, beschermend achter zijn strengheid. Voeckler, “het publiekBelichaamd, gepassioneerd, bewoond. Alexandre Pasteur, encyclopedie in een stropdas, levende herinnering aan de kleine koningin. En dan de anderen. Een alchemie, niet altijd vloeiend, maar oprecht.Wij zijn verschillend, maar complementair. '

Hij vertelt dat hij aanvankelijk geloofde dat “Jaja vond hem niet leuk.” Maar er ontstaat een band, er ontstaat vertrouwen. Marion speelt daarbij een sleutelrol. Ze troost, adviseert en wijst de weg om niet te verdwalen in de zure reacties op sociale media.

Een blik van binnenuit

Offredo leest niet alleen de race. Hij voelt het. Hij heeft het meegemaakt, geleden. Hij weet hoe het is om 150 kilometer in een kopgroep mee te rijden voor niks. Soms kan hij de tekenen van vermoeidheid al raden voordat ze zich voordoen. “Dit is een lezing die alleen doorgewinterde professionals kunnen lezen.” Daarom hebben hun woorden zoveel impact.

Wat hij brengt is meer dan alleen tactische analyse. Het is een vorm van rauwe poëzie. Als hij praat over de eenzaamheid van een hardloper die opgeeft, heeft hij het over zichzelf. Die dag, zo zei hij, besefte hij de kracht van zijn rol: die van overbrenger van emoties. Laat zien wat we niet laten zien.

Voorbereiden, voelen, improviseren

Voor elke show werkt Yoann. Hij kijkt naar de podiumprofielen, de statistieken. Hij wisselt ideeën uit met Pasteur. Maar het laat ook ruimte voor instinct. “Ik houd er niet van om dingen te veel in te vriezen..” Hij wil in het heden blijven, in het levende ras, en niet in de recitatie.

Voor hem is live-uitzending nog steeds een race. We moeten het beheren, aanpassen en opnieuw beginnen. En soms ook stil zijn. Laat de schoonheid van een landschap of de hevigheid van een aanval voor zichzelf spreken.

Tussen spanning en medeplichtigheid

Natuurlijk zijn er meningsverschillen. Vooral bij Jalabert of Voeckler. Verschillende visies op fietsen. Debatten. “Maar het is gezond"dringt hij aan. Omdat allemaal doortagdelen een gemeenschappelijke passie: het publiek in vervoering brengen. En diep van binnen weten ze dat hun verschillen de basis vormen voor hun rijkdom.

De critici? Ze doen pijn, vooral in het begin. Eén negatieve opmerking was voldoende om zijn dag te verpesten. Maar na verloop van tijd en dankzij Marions steun leerde hij los te laten. “Ik bescherm mezelf."Hij geeft zijn best. Dat is genoeg voor hem."

Een sociale, bijna therapeutische rol

Yoann ontvangt berichten. Veel. Anonieme mensen die het moeilijk hebben. “We realiseren het ons niet, maar een woord, een blik, kan iemands dag veranderen..” Zijn oprechtheid is ontroerend. Hij wordt meer dan een adviseur: een vertrouweling, een referentiepunt.

En dan is er nog de wens om door te geven. Natuurlijk praten we over sport, maar ook over gezondheid en veerkracht. “Dit is wat mij drijft.” Hij droomt ervan zijn project verder te ontwikkelen.Het jojo-effect”, om misschien te schrijven. Om contact te blijven zoeken.

Een nieuw levensritme, een fragiel evenwicht

Hij waardeert dit nieuwe leven. Hij is meer aanwezig voor zijn dochters. Minder vaak op de route. Maar hij steekt niet onder stoelen of banken dat het een uitdaging blijft om zijn ziekte (sarcoïdose, waar hij al een jaar mee kampt en dat hij onlangs publiekelijk heeft bekendgemaakt) te combineren met zijn verplichtingen. Hij beweegt zich voorwaarts zo goed als hij kan. Met nederigheid. Met moed.

Omdat alles aan hem inspanning uitstraalt. Niet alleen fysieke inspanning. De inspanning om te blijven staan, om te blijven geloven, om lief te hebben, om te trillen.

De man achter de stem

Wat opvalt aan Yoann Offredo is zijn transparantie.. Hij speelt niet. Hij pleegt geen vals spel. Hij twijfelt, hij huilt soms. Maar hij gaat vooruit. En door het scherm heen kun je het voelen. Zijn boodschap aan de fans is net als hij: “Bedenk dat achter elk slabbetje een mens schuilgaat.” Daarin schuilt de kracht ervan. In het vermogen ons eraan te herinneren dat sport geen spektakelmachine is, maar een galerij van lotsbestemmingen.

En nu?

Fietsen is in ontwikkeling. Het gaat om meer technologie, meer aantallen en meer geglobaliseerd spektakel. Maar Te midden van deze prestatierace houdt Yoann Offredo zijn ogen gericht op het essentiële: de ziel van de fiets. Van gekke ontsnappingen die nergens toe leiden, van kleine teams die groot dromen, van gratuite gebaren vol flair, voor de eer. “Dat is het mooie van fietsen."

Et Als France Télévisions erin slaagt ons deze schoonheid te laten voelen, dan is dat omdat het zijn microfoons toevertrouwt aan degenen die hebben gezweet, geleden, getrild op de routes. Yoann Offredo is een van de meest oprechte getuigen. Met elke toespraak herinnert hij ons eraan dat de grootste emoties soms niet vanaf een podium ontstaan, maar door wat we zeggen als we de finishlijn overschrijden. Daar begint de ware overwinning: die van de mensheid.

=> Al onze Portretten artikelen