Lorenzo Magnien, tussen passie en evenwicht

Er zijn namen die in de wielerwereld als vanzelfsprekend worden ervaren. Dat van MagNien is er één van. Emmanuel, de vader, was een van de beste Franse wielrenners van de jaren 90 en 2000, een gedurfde bokser en een strijdlustige sprinter. Lorenzo, de zoon, had deze indrukwekkende schaduw kunnen ontvluchten, zich van de fiets kunnen afwenden en zijn eigen pad kunnen volgen. Maar nee. Al op jonge leeftijd ontdekte hij op zolder de truien en trofeeën van zijn vader en begreep hij dat zijn verhaal ook over wielrennen zou gaan. 

Door Jeff Tatard – Foto's: ©Gérard Briand / DR

“Toen ik de koffers vol met de oude shirts van mijn vader en alle trofeeën zag, wilde ik in deze industrie aan de slag.. » Toch was dit lot niet in steen gebeiteld. in Magnee, de fiets was niet iets wat je zomaar kon doorgeven. Emmanuel Magnien wisten maar al te goed wat deze sport vereiste. Het lijden, de offers, de ontberingen op het pad voor hen die durven te dromen van een toekomst tussen ontsnappingen en sprints naar glorie. Haar moeder zag echter vooral het gevaar, de route genadeloos, de watervallen die lichaam en geest tekenen.

Lorenzo heeft vijf lange jaren moeten vechten om zijn ouders te laten accepteren. En hij deed het op zijn manier: door het heft in eigen hand te nemen, alleen. " Ik nam een ​​inschrijfformulier mee van het verenigingsforum en vertelde hen dat ik ontslagen wilde worden. Uiteindelijk gaven ze toe, op één voorwaarde: dat ik zelf mijn eerste fiets zou vinden en dat ik naar de wedstrijden zou gaan. »

Onafhankelijkheid als drijvende kracht

Deze autonomie, deze wens om niemand iets verschuldigd te zijn, heeft Lorenzo vanaf zijn eerste omwentelingen aan het wiel ontwikkeld.. Het was zijn oom die hem zijn eerste fiets gaf. Het is zijn ASELB-coach, Laurent Tricot, die hem naar de wedstrijden meeneemt. Een jaar later zagen zijn ouders de vastberadenheid van hun zoon en gingen eindelijk met hem mee. Maar Lorenzo heeft al een belangrijke les geleerd: hem wordt niets gegeven. Hij zal alles moeten opbouwen, alles moeten verdienen.

Opgroeien in de schaduw van een voormalige professionele vader is niet altijd een zegen.. Al snel neemt de druk op zijn races toe. Elke aankomst, elke uitbraak, elk optreden wordt onder de loep genomen en vergeleken. We hebben het niet alleen over Lorenzo, we hebben het over de zoon van. Een last waar hij zich pas na verloop van tijd van zal bevrijden. » In het begin voelde ik me onder druk gezet. Bij elke race spraken mensen met mij over mijn vader. Tegenwoordig ben ik trots op zijn carrière en als mensen er met mij over praten, doen ze dat altijd met plezier. Maar nu rijd ik voor mezelf. »

Hij leerde op de ouderwetse manier. Emmanuel MagNien heeft nooit de ultrawetenschappelijke trainingsschema's opgelegd die jonge hardlopers nu volgen.. " Hij trainde mij altijd zonder enige gegevens, hij vertelde mij alleen hoeveel uren ik moest trainen en of ik versnellingen moest toepassen. Hij stond er vooral op dat ik mezelf niet te jong zou verbranden. » Terwijl anderen zich uitputten door te proberen alles te overhaasten, gaat Lorenzo in zijn eigen tempo vooruit. Hij luistert naar zijn lichaam en boekt geleidelijk vooruitgang.

Vind je evenwicht

Maar Lorenzo is niet zomaar een wielrenner. Hij begreep al heel vroeg dat hij een evenwicht nodig had. Op 16-jarige leeftijd begon hij aan een beroepsopleiding in tuinarchitectuur, een andere passie die hij van zijn vader had meegekregen. " Ik begon als leerling bij hem te werken en na mijn bachelordiploma ging ik fulltime voor hem werken. » Maar in plaats van precies hetzelfde pad te bewandelen, richtte Lorenzo zijn eigen bedrijf op: Lodgi Paysage. Een sterk besluit, waardoor hij zijn werk rondom zijn opleiding en lessen kan organiseren.

Werken in de landschapsarchitectuur is een kracht, maar ook een beperking. Fysiek gezien is het een aanwinst: " Hiermee versterk ik spieren die ik normaal gesproken niet op de fiets train. » Mentaal gezien is het een ontsnapping. Lorenzo weigert zich vast te klampen aan één identiteit. Hij wil hardloper zijn, maar ook ondernemer, en bovenal een vrij man.

Rollend voor het huidige moment

Tegenwoordig is Lorenzo samen met Guidon Chalettois toegetreden tot de gelederen van DN1, een van de beste amateurclubs van Frankrijk. Hij klom één voor één de ladder op, zonder overhaast te werk te gaan, maar met het nodige geduld en nauwkeurigheid.. Hij weet wat hij waard is: een sprinter die kan schitteren op moeilijke finishlocaties, een krachtige roller die niet bang is om de achtervolging te leiden.

Zijn ambities zijn duidelijk, maar hij vervalt niet in onrealistische dromen.. Professioneel worden? Waarom niet. " Ik jaag niet op een profcontract, maar als het op mijn pad komt, zeg ik niet nee. » Een Frans kampioenschap winnen? Daarentegen geeft hij toe: een seizoen lang het driekleurige shirt dragen zou een absolute droom zijn.

Wat opvalt aan Lorenzo is zijn helderheid.. Hij bekijkt de wereld van het hedendaagse wielrennen met een bijna filosofische blik. Hij ziet deze jongeren die zichzelf draconische diëten opleggen, die elk stukje data analyseren, die streven naar perfectie, maar de essentie vergeten. " Tegenwoordig zijn amateurs vooral bezig met voeding en training. Ze vergeten dat plezier het allerbelangrijkste is. We moeten een middenweg vinden. »

En Lorenzo weet hoe hij plezier kan cultiveren.. Wanneer hij zich mentaal moe voelt, weet hij hoe hij los moet laten. Een biertje met vrienden, een goede maaltijd, een noodzakelijke pauze om beter terug te komen. Hij laat zich niet opsluiten in een rigide discipline, omdat hij weet dat hij aan het einde van deze route, het gaat niet alleen om het trackrecord. Het is persoonlijke voldoening, het gevoel dat hij de dingen heeft gedaan zoals hij wilde.

Het verhaal gaat verder

Lorenzo MagNien koos niet de gemakkelijke weg. Hij had in een mal kunnen passen, en het gebaande pad van de zoon van een voormalig professional kunnen volgen. Hij gaf er de voorkeur aan om zijn eigen pad te bewandelen, op zijn eigen manier, en daarbij een balans te vinden tussen werk, passie en plezier.. Hij gaat vooruit, zonder druk, zonder de zaken te overhaasten. Hij beleeft het fietsen zoals hij zijn leven beleeft: met intensiteit, maar zonder zich ooit te verliezen in een obsessie.

Zijn verhaal is dat van een jongeman die leerde héri te vervoegentagen vrijheid, om je eigen pad te volgen route zonder te ontkennen waar hij vandaan komt. Waar dit ook is route zal hem leiden, één ding is zeker: hij zal altijd met hetzelfde verlangen, hetzelfde innerlijke vuur rijden dat hem als kind ertoe aanzette om te dromen voor de stoffige trofeeën van zijn vader.

En als hij op een dag zijn armen onder de driekleurige trui steekt, weten we dat deze overwinning niet de overwinning is van een naam, maar van een man die nooit is gestopt met in zichzelf te geloven.

=> Al onze Portretten artikelen