viatagst de publicatie “Loïc Lamouller: de reis van een voormalig hardloper naar eenvoud en waarheid”
voor 3bikesvonden we Loïc Lamouller, voormalige grote hoop van het Franse wielrennen, om zijn atypische reis opnieuw te bekijken. Vanaf de eerste veelbelovende overwinningen tot de desillusie van het profpeloton opent Lamouller met zeldzame oprechtheid de deuren naar zijn carrière. Door zijn successen, zijn beproevingen en zijn levenskeuzes neemt hij ons mee achter de schermen van een veeleisende wereld, maar ook naar de diepe waarden die hem tot ver buiten de podia hebben geleid.
Door Jean-François Tatard – Foto's: DR
Loïc Lamouller, voor degenen die het zich niet herinneren: dit is het verhaal van een wielerwonder gevormd door routeHet is eindeloos, kilometers verzwolgen door passie en een lot dat al sinds de kindertijd is gesmeed. Het was zijn vader die hem kennis liet maken met fietsen, niet als concurrent, maar als wandelaar, die honderden kilometers door Frankrijk fietste. Vanaf zijn zevende volgde Loïc het wiel van zijn vader op ritten van 50 kilometer, en op 12-jarige leeftijd legde hij al koersen van 200 kilometer aan. Zijn eerste ontmoeting met concurrentie was echter niet zijn eigen schuld. Op een dag haalde een clubvoorzitter, verbaasd door de bekwaamheid van de jonge jongen, zijn vader over om hem in te schrijven voor een race. Loïc protesta, competitie nutteloos vinden, de voorkeur geven aan de dronkenschap van route voor zichzelf. Maar omdat hij nauwelijks aan de uitdaging deelnam, werd hij vijfde, waarmee hij de aankoop van zijn tweedehands fiets bevestigde. Vanaf dat moment behaalde hij een reeks overwinningen met de regelmaat van een metronoom.
Zijn eerste overwinning in 1991 is onvergetelijk : Loïc komt over de finish onder de tranen van Michel Baaziz, de jeugdtrainer van de club, die hem influistert dat hij, als hij zo doorgaat, ze allemaal zal kunnen winnen. Hij nam dit woord letterlijk. “ Oké, laten we nu oefenen en ons voorbereiden“, verklaarde hij vervolgens aan zijn vader. Vanaf dat moment heeft Lamouller nog maar één sleutelwoord: vooruitgang. Nooit op zoek naar glorie, hij is gepassioneerd door de wetenschap achter de inspanning, verslindt techniekboeken en optimaliseert zijn opleiding als een laboratoriumonderzoeker.
Het jaar 1996 zal voor hem een hoogtepunt blijven. Zijn overwinning in de Classique des Alpes Juniors staat niet op zichzelf: het is het resultaat van een nauwgezet programma samengesteld met zijn trainer Jean-Pierre Demenois. Samen tekenden ze vanaf februari van dat jaar een plan op een whiteboard. Loïc wist waar hij heen ging, elk uitstapje was onderdeel van een strategie voor de komende race. De Klassieker van de Alpen demonstreerde zijn vermogen om te klimmen en opende deuren voor hem bij de profs, waar hem al een plek als s-speler is beloofd.tagiary. Een paar weken later won hij ook het Franse juniorenkampioenschap, een prestatie die het einde betekende van een droomseizoen waarin hij erin slaagde “het programma uit te voeren” met de precisie van een reeds doorgewinterde hardloper.
Maar achter dit succes schuilt een onwrikbare ethiek en een geest zo scherp als zijn benen.. Lamouller heeft concurrentie nooit gezien als een eenvoudige zoektocht naar de overwinning. “ Ik wilde verbeteren, mijn vaardigheden tot het uiterste drijven“, zei hij. Hij geeft zelfs toe dat hij vanaf zijn eerste overwinning wist dat hij ooit een prof zou worden, maar het vertrouwen dat hem bezielde was niet arrogant: het kwam voort uit een overtuiging die voortkwam uit zijn liefde voor goed gedaan, ethisch en rigoureus wielrennen.
Zijn overstap naar de profs verliep echter niet vlekkeloos.. In de eerste stagIn de winter is de teleurstelling enorm: de sfeer mist emulatie en partage voelt hij al snel dat dit niet de teamgeest is waar hij op hoopte. Hij begrijpt dat de wereld van professionals een ander vakgebied is, waar intensiteit geen plaats meer heeft en waar advies zeldzaam is. Een ervaren collega vertrouwde hem toen lachend toe: “ Het is dezelfde sport, maar het is niet dezelfde sport“. Een schok voor de jonge kampioen, die dankzij een zorgvuldige programmering en de steun van de mensen om hem heen altijd vooruitgang heeft geboekt. Nog moeilijker: de verleiding om verstrikt te raken in onethische praktijken. Hij die zijn hele carrière heeft gebouwd op het overtreffen van zichzelf, begrijpt al snel dat er iets anders wordt verwacht. Tijdens een val tijdens de Tour waarbij hij zijn knie verwondde, kreeg hij invasieve behandelingen aangeboden om zijn Tour te ‘redden’, wat hem ertoe aanzette zijn vrouw te bellen om zijn beslissing bekend te maken: “ Morgen begin ik en geef ik het op. Het is voorbij voor mij. »
Deze verlating symboliseert een punt waarop geen terugkeer meer mogelijk is. “ De druk had mij tot een bepaalde verleiding kunnen brengen”, geeft hij toe. Maar hij kiest ervoor trouw te blijven aan zijn principes, zich ervan bewust dat sport een plaats moet blijven van authentieke zelfverbetering, en niet van kunstgrepen. De jaren die volgden werden gekenmerkt door een zekere desillusie; hij is van mening dat zijn potentieel niet volledig is geopenbaard in een systeem dat de voorkeur geeft aan andere methoden. Hij reconis vandaag geboren: de bitterheid blijft bestaan tegenover de heldendaden die hij in een meer had kunnen verwezenlijken sain.
Desondanks verlaat Loïc nooit echt de fiets. Na zijn carrière probeerde hij een merk en een fietsenwinkel op te zetten, maar de moeilijke economische context dwong hem in 2009 te stoppen. Pas in 2018 keerde hij, dankzij een amateurbuurman, terug naar het wielrennen. Hij stelde zichzelf nieuwe uitdagingen, met name de kwalificerende wandelcertificaten voor Parijs-Brest-Parijs, die hij ondanks een huidtransplantatie moedig ondernam. Tegenwoordig bereidt hij zich nog steeds voor op deze uitdaging en geeft hij op 45-jarige leeftijd toe dat hij het heilige vuur heeft herontdekt. Hij blijft deze eeuwige liefhebber van vooruitgang, die zijn bodybuildingsessies optimaliseert en zijn dieet bewaakt.
Tegenwoordig heeft Loïc Lamouller de concurrentie ingeruild voor persoonlijke avonturen, waarbij hij bijna 9 kilometer per jaar aflegt routes die hem zagen groeien. En toch blijft zijn kijk, ondanks de opofferingen en teleurstellingen, vol dankbaarheid ten opzichte van fietsen, een passie die zijn reis heeft gevormd. We voelen ons ook gelukkig dat we Loïc hebben mogen ontmoeten, een fascinerende figuur die we in onze jeugd al bewonderden. Uit dit interview zullen we ons herinneren dat Loïc een levende inspiratiebron is voor nieuwe generaties en hen aanmoedigt hun eigen pad te volgen, ver weg van de druk van prestatie.
Met een onwrikbare authenticiteit, hij herinnert ons eraan dat echt succes niet wordt gemeten in medailles of ranglijsten, maar in trouw zijn aan jezelf en je dromen. Zijn vastberadenheid om zijn passie na te streven, ongeacht de omstandigheden, leert ons dat de echte overwinning ligt in de reis zelf, in elke pedaalslag, elke ontmoeting op de weg. route.
=> Al onze Portretten artikelen
viatagst de publicatie “Loïc Lamouller: de reis van een voormalig hardloper naar eenvoud en waarheid”
