viatager de publicatie “Return to the Lozérien Cyclo”
viatager de publicatie “Terug naar de Lozérien Cyclo. »
Op 5 mei vond de Lozérien Cyclo plaats, midden in een UNESCO-werelderfgoedlocatie. Aubrac, de Gorges du Tarn, de Lot-vallei, de Margeride en de Grands Causses vormen het speelveld van deze cyclo die helaas onder zeer moeilijke omstandigheden wordt betwist. David Polveroni was erbij en vertelt over zijn ervaringen.
Door David Polveroni – Foto's: DR
Twee jaar na mijn laatste deelname keer ik terug naar Lozère voor de Lozérien dierbare LVO-organisatie. Februariwaardig weer staat op de agenda, met sneeuw op de auto bij het aanbreken van de dag en een zeer aanwezige mistral. Maar er zal meer nodig zijn om de 400 deelnemers te ontmoedigen.
De start van de lange route, de Aubrac en zijn 155 km, wordt om 9 uur gegeven vanuit La Canourgue, in het hart van Lozère en op 25 km van Mende.
Voor mij, een niet gemakkelijk herstel : muts, Castelli Mortirolo thermisch, beenwarmers, met 0 graden bovenaan de eerste kraag en de kleine sneeuwvlokken, het duurde niet minder om het niet koud te hebben.
Al snel komen we bij een eerste hobbel. Het tempo is licht in deze lange klim van 25 kilometer, onregelmatig maar nooit steil. Het ritme is gebaseerd op kleine versnellingen. We vinden de stamgasten, de lokale bevolking Stephane Cognet en Damien Albaret, de Isérois Rodolphe Lourd, Jean-Luc Chavanon en ik, de Saint-Etienne Cedric Richard… Na 33 km racen bereiken we een goede twintig op de top van de Col de Trébatut.
Dit is waar voor mij het moeilijkste deel begint, tussen de snelheid en de wind, ik voel me helemaal niet op mijn gemak in dit kleine peloton. Ik heb de afgelopen twee jaar verschillende grote valpartijen achter elkaar gehad, en ik ben nog maar net aan het herstellen. Ik blijf dus een paar meter afstand en krijg langzamerhand mijn zelfvertrouwen terug.
Eerste lus voltooid, voorbij La Canourgue, er zijn nog 105 km te gaan, wat in feite de 105 km van het korte parcours Aubrac is.
Op de heuvel van de wijngaarden die ons naar het plateau brengt, blijf ik accelereren vanuit Cédric, maar het is nog ver van de finish en we zijn nog steeds met ruim vijftien man. De kleine hobbels volgen elkaar op zonder dat er iets verandert aan het uiterlijk van het peloton.
Afdaling in de vallei voordat u de kloven van de Tarn nadert: het landschap is niet gemakkelijk te waarderen, het is bewolkt, zelfs als ik door een paar gaten de dop moet verwijderen... Normaal gesproken is dit gedeelte echter de omweg waard.
Bij de afrit in Saint Eminie gaat het in een stroomversnelling, op een hobbel van 7 km die ons terugbrengt naar het plateau. Paul Emile Lorthioir vertrekt, gevolgd door Stephane Cognet, Cedric Richard, Albaret en twee andere lopers.
Een beetje traag klim ik naar mijn hand, ik kom bij Rodolphe terecht en we wisselen elkaar af. We pikken 3 lopers op die in overdrive vertrokken. Ongeveer dertig seconden te laat op de top: we hopen terug te keren. Maar het gaat niet zo goed, we zijn allemaal een beetje “droog” en de estafettes in de wind gaan niet goed. Onze hoop op de overwinning is voorbij en we zullen onze hoofden nooit meer zien.
De finale duurt lang en ik kom een beetje kracht te kort bij deze finale.
De finale duurt lang en ik kom een beetje kracht te kort bij deze finale. Twee van onze metgezellen gaan bergafwaarts. We wisselen elkaar af, begeleid door ijzige windstoten, met Rodolphe op iets minder dan vier minuten afstand Paul Emile Lorthioir de winnaar. Het is welverdiend, want hij is vandaag erg sterk.
Zoals gebruikelijk bij LVO is er iets reconSla uw reserves in met de lokale specialiteit: Aligot, gemaakt met aardappelen en verse tomme uit de Auvergne. Momentje doortage en gezelligheid, ontmoeten we elkaar weer om de cyclus te doen zodra we goed opgewarmd zijn?
Volgende ronde van de Challenge Cyclo Tour: de Granieten Mont Lozère in Villefort, http://www.challengecyclotour.com/graniet-mont-lozere/#presentatie
